krok 8 - DepresanciGdynia

Osoby uzależnione bardzo często brną w ślepy zaułek, jakim jest obwinianie wszystkich innych o to, że są powodem naszych problemów. Jest, to niezdrowe podejście do życia. W Kroku Ósmym założyciele AA zauważyli, że jeśli mają stać się trzeźwymi i wytrwać w tym stanie, muszą rozejrzeć się dokoła i zrobić listę ludzi, których skrzywdzili. To oznacza, że mamy wziąć kartkę papieru i ołówek, i spisać wszystkich ludzi, których życie stało się trudniejsze z powodu naszej depresji. Możemy zapytać, w jaki sposób nasza depresja mogła kogokolwiek zranić. Życie z osobą w depresji oznacza doświadczanie jej dołków psychicznych i poczucia osaczenia. Jeśli byliśmy smutni i przygnębieni przez jakiś czas, to również nasze otoczenie zostało tym dotknięte. Depresja powoduje, że zachowujemy dystans w stosunku do innych ludzi i zrywamy związki z przyjaciółmi i rodziną. Pierwsze osoby na naszej liście, którym musimy zadośćuczynić, to ludzie, którym z jakiegokolwiek powodu powinnyśmy przebaczyć. Kroki Ósmy, Dziewiąty i Dziesiąty zajmują się właśnie naszymi relacjami z ludźmi i rozmiarem zniszczenia, jakiego depresja dokonała w naszych związkach z rodziną i przyjaciółmi. Może zrodzić się w nas pragnienie, aby przebaczyć samemu sobie brak zaufania do siebie. Myśleliśmy, że nasz smutek, lęk i izolacja od otoczenia dotykały tylko nas samych i nigdy nie przyszło nam do głowy, że nasza depresja, rozdrażnienie i pesymizm miały jakikolwiek wpływ na nasze otoczenie. Nie zdawaliśmy sobie sprawy do jakiego stopnia nasze podejście do życia i nałogowe zamartwianie się wpływały na innych. Jednak oczywiste jest, że podobnie, jak w przypadku wszystkich innych uzależnień i nałogów, nasza depresja kładzie się cieniem na życie naszych bliskich i znajomych. Czując się bezradnymi, bezwartościowymi i bezsilnymi często winimy za nasz stan innych. Kurczowo trzymamy się przekonania, że nasze życie nigdy nie będzie lepsze i nic nie możemy zrobić, aby wydobyć się z tego stanu. Potrzebna nam jest rozmowa z ludźmi, których skrzywdziliśmy przez nasz smutek. Powinnyśmy im pokazać, że próbujemy się zmienić i wybrać szczęście zamiast smutku. Tworzona przez nas lista może obejmować rodzinę, kolegów z pracy, sąsiadów i wszystkich innych, których w jakiś sposób dotknął nasz pesymizm. Musimy zastanowić się nad tym, jak nasza depresja wpłynęła na naszą rodzinę. Ważne jest też ustalenie, jak posługiwaliśmy się uzależnieniem od smutku, aby unikać kontaktu z uczuciami i emocjami duszonymi przez nasz przez lata. Jeśli nasza tożsamość oparta jest przede wszystkim na nastrojach smutku i bezsensu, musimy podzielić się tym uczuciem z osobami, którym chcemy zadośćuczynić. Zarówno alkoholicy, jak i smutkoholicy odnajdą upragnioną pogodę ducha, jeśli będą uczciwi w stosunku do swojego uzależnienia i czujni na wszystkie zachowania, które odciągają ich od stawiania czoła rzeczywistości ich życia. Uświadamiamy sobie, że nie chcemy już trwać w depresji, ale zamiast tego mamy wolę zaryzykować poznanie innych uczuć. Jest, to podjęcie ryzyka zmiany. Musimy zwrócić się do samych siebie i przeanalizować własne uprzedzenia i urazy, które powodowały, ze pogrążaliśmy się w odrętwieniu lub żałosnym smutku. Wielokrotnie urazy te obracały się wokół złego traktowania nas w dzieciństwie i tego, ze nikt naprawdę o nas nie dbał. Na naszej liście może się znaleźć jakiś chłopak, czy dziewczyna, jakiś współmałżonek, o którym myślimy, że odebrał nam radość życia, więc karaliśmy go ciągłą negacją i wściekłością. Kiedy ta osoba odeszła i bolesny jest dla nas fakt, że związała się z kimś innym, straciliśmy sens naszego istnienia. Możemy wpisać na listę swoich rodziców, macochę, ojczyma, rodzeństwo rodzone i przyrodnie, jako osoby potrzebujące naszego przebaczenia. Na liście możemy umieścić jakiegoś księdza, pastora, czy rabina, którego winiliśmy za nasze problemy. Możemy też prosić o przebaczenie dzieci za to, że nie w pełni braliśmy udział w ich wychowaniu, ponieważ dręczyliśmy się bez przerwy poczuciem bezwartościowości lub winy. Być może potrzebujemy przebaczyć naszym dzieciom za to, że naszym priorytetem był czysty dom i nigdy nie pozwoliliśmy im wyrazić ich emocji. A może byliśmy wzorowymi dziećmi, które nigdy nie pokazały po sobie co naprawdę czują z obawy przed reakcjami rodziców. Każdy, kto przyjdzie do grupy wsparcia AD może zacząć wreszcie wyrzucać z siebie nagromadzone przez lata uczucia, które spowodowały takie zniszczenia w naszym życiu czyniąc nas bezradnymi i samotnymi. Możemy teraz dodać do naszej listy ludzi, których skrzywdziliśmy i pragniemy wyznać im, że nie ufaliśmy im gdy mówili, że jesteśmy dobrzy lub posiadamy taką, czy inną umiejętność. Jedną z rzeczy, którą najtrudniej jest nam zaakceptować to fakt, że coś dobrego może się z nami dziać. Mamy poczucie, że mogą nas kochać tylko za to co posiadamy, czysto utrzymany dom, czy pieniądze, które zarabiamy. Wydaje nam się, że nie można nas kochać dla nas samych. Nikomu, łącznie z Bogiem, liderami naszych wspólnot religijnych, współmałżonkiem, dziećmi, czy przyjaciółmi, do końca nie zaufaliśmy.

Ten Krok i następny, to kontynuacja naszej drogi do nowego świata, gdzie dzień po dniu odważamy się żyć z ciągle rosnącą nadzieją.